Zakelijk en prive scheiden?

Zo hollands als hutspot met klapstuk; en toch hoor je Geert Wilders er nooit over; de scheiding zakelijk en prive is in Nederland gemeengoed. Dat wil dus zeggen; geen relaties op het werk; geen vrienden als collega aandragen en geen zaken doen met vrienden.
Waar komt dit vandaan? Is de nederlander zo overtuigd van zijn eigen hufterigheid? Lijden we aan een collectief minderwaardigheidscomplex? Zijn wij geen leuke collega/ zakenpartner/ geliefde?

Gedicht

Gepikt van een site, van ene Daan de Ligt, toch ook een soort Diluci. Ik vond het leuk, vandaar 

de aanslag

(de ambtenaar slaat terug)

in antwoord op een tiental uwer brieven
waarin u telkenmale boosheid spuit
aangaande een gemeentelijk besluit
inzake het hanteren van tarieven

ontken ik de correctheid van uw grieven
de aanslag klopt tot op de laatste duit
dus stop met het gemekker en gemuit
wij zijn geen bende harteloze dieven

en traag, geachte klager, bent u zelf
wij zijn er niet om burgers te gerieven
daar kom ik hierbij openlijk voor uit
en volgens mij belazert u de kluit
ik rust nu even uit in de archieven
in afwachting van schrijven nummer elf

Privatisering

 

De laatste jaren is privatisering een toverwoord in de nederlandse politiek. Het idee dat “de markt” veel van de problemen van staatsbedrijven zou oplossen doet het aan het binnenhof al jaren goed. Logge overheidsinstanties veranderen onder druk van klanten, zucht naar winst en aandeelhouders in slanke efficiënte firma’s. Of dit helemaal waar is durf ik niet te zeggen; er zijn succesvolle voorbeelden (TPG; wel tamelijk monopolistisch nog) maar ook drama’s zoals de energieleveranciers, die organisatorisch dieper dan ooit het moeras in zakten. Van dit soort privatisering worden alleen organisatieadviesbureau’s (de nieuwe wereldtijdschriftverkopers) gelukkig.Een twijfelgeval qua succesvol privatiseren is de NS. Mijn grootste bezwaar is dat de NS weliswaar geprivatiseerd is, maar zich wel aan alle mogelijke spelregels moet houden. Het lijkt mij moeilijk om aan de ene kant een bedrijf rendabel te maken, en aan de andere kant gebonden te zijn aan strakke regels met betrekking tot prijs en niveau van dienstverlening. “De markt” moet beslissen wat de prijs van een kaartje kan zijn. Bovendien moet de markt bepalen of een lijntje tussen Emmen en Zwolle vier keer per uur moet gaan, of misschien wel ieder uur.
Elk argument om de dienstverlening op te krikken is niets anders dan een argument tégen privatisering van de NS. De vraag die we ons zo langzamerhand zouden moeten stellen is of de spoorwegen niet gewoon weer een staat-aangelegenheid moeten zijn. Immers de doelen van staat (een reëel, betaalbaar en betrouwbaar alternatief voor de auto) zijn niet gelijk aan die van de (private) NS. Grappig om te zien dat Melanie Schultz van Hagen hier nu al weer voor onder vuur ligt.

Terug na een franse mini-break

 

Eigenlijk had ik me voorgenomen de anderhalve man en een paardenkop die dit blog lezen niet te vermoeien met vakantie’s, dagelijkse boodschappen of andersoortige dagboekfragmenten. Maar U voelt hem al aankomen; ik wil tóch iets schrijven over mijn bezoek aan Frankrijk de afgelopen drie dagen.

Al jaren gaan enkele vrienden van me naar de Franse Vogezen om in een zonnige omgeving te genieten van fietsen, een plankje kaas en vooral de schitterende omgeving. Dit jaar heb ik mezelf na een intensieve lobby op de invitatielijst weten te wurmen.

Vol goede moed reisden wij vier man sterk af, er van overtuigd dat de weerberichten overtrokken zouden zijn. Dat viel dus tegen. Met 10 graden boven nul, 50 meter zicht in de mist en spoelende regen hebben we in totaal een schamele 185 kilometer gefietst. Dat daarbij de benen ook regelmatig niet thuis gaven maakte de desillusie compleet…

Kleine vrolijke noot; Den Jeugdherberg in Xonrupt bleek een prachtige uithuilplek. Met goed eten, lekkere bedden en voldoende opbergruimte voor fietsen en snurkende mede-reizigers.

“Toen God bijna klaar was met het scheppen van de aarde, hield hij kruimels over. Bergen, kusten, vlakten, zee en vruchtbare grond. Van deze kruimels schiep hij het mooiste land ter wereld; Frankrijk. Alleen zag hij al snel in dat op zo een mooi land alle aardbewoners jaloers zouden zijn. Als oplossing besloot hij er de Fransen te huisvesten…”